Sen ve Sana Düşen
Yoğun duygu durumu hakimken insan, hissettiği ile orantılı deneyimlediği olayı da abartılı ya da yanlış değerlendirebiliyor. Yalnız, o duygu durumundan çıktıktan sonra da o varılan, çıkarımda bulunulan duygu ve düşünceler (negatif değerlendirmeler, yargılamalar, yaftalar, karamsarlıklar, ümitsizlikler...) zihnimize, kalbimize ve de dilimize hakim ise kendimizi sorgulamak gerek. Bu, kişinin yanlış bir yolda olduğunun göstergesidir kanaatimce. Yoğun duygu durumundan çıktığımızda dahi kendimizdeki hataları, eksikleri ve 'nedenlerimizi' odağımızdan çıkarıp karşıdakini suçlamaya, ondaki kusurları, onun payını konuşmaya ve kendimizce varsayımlarda bulunmaya ve lanetli gelecek okumalara devam ediyorsak yanlış yoldayızdır. Değişmek ve de dönüşmek için elzem olan o acıyı, acı verici tüm duyguları çekmekten kaçınıyor, kendi payımıza düşen gerçekliklerle yüzleşecek cesareti gösteremiyor, mutluluk illüzyonu içerisinde beyhude bir sabırsızlık gösteriyor, huzurlu ve anlamlı bir hayat için icap eden çabayı ve bu çabayı gösterebilmek için gereken iradeyi besleyemiyor, canlı tutamıyoruz demektir. Belki de niyetimizi baştan sorgulamak ve sonrasında yenilemek gerek. Ne istemediğimize bazen o kadar odaklanıyoruz ki, hayattan ne istediğimizi bilemiyoruz... Ancak kendi üzerimizden neyi yapacağımıza dair bir niyet... Cümlenin öznesi sadece 'ben', yapısı ise olumlu olabilir. Bir şey yapmamaya değil yapmaya niyet edilir ve benim niyetim bana aittir. Başkasını değiştirme, düzeltme gibi bir niyet olamaz. Sen sadece sana düşeni yapabilirsin. Bir karar alabilir, yapmaya ya da yapmamaya devam edebilirsin. Bakalım doğru bildiğin ve inandıklarında gereken sebatı gösterebiliyor musun? Belki de mesele sadece "sen"sindir. Niyetini halis tutarak inandığın doğruları yaşayabilmek için çaba harcamaktır belki de gereken sadece, yaşadığın gibi inanmaya başlamadan önce...
Peki şimdi neye niyet ediyoruz?
BGM
02.09.23
